Zaklęcia

Czym jest zaklęcie? Do czego przydaje się adeptowi? Jak ma się do zasad komponentów magicznych? Pytania na ten temat pojawiają się co jakiś czas na naszej skrzynce i w trakcie konwentowych sesji. Chociaż wszystko to zostało wyjaśnione w podręczniku, informacje są rozproszone. Doskonale rozumiemy problem. Zaklęcia nabierają bowiem dla adeptów magii zupełnie odmiennego znaczenia, niż dla innych czarowników. Nie stanowią sedna ich fachu, a specjalistyczne narzędzia. Inne niż Dziedzictwo Imperium gry czynią często maga zależnym od jego księgi zaklęć. Stąd tak duże zainteresowanie tym fenomenem. W dzisiejszej aktualizacji zajmiemy się działaniem takich formuł w naszym systemie.

Efekt a zaklęcie

Fundamentalnym dla regalickiej teorii magii pojęciem jest efekt. To ukierunkowane wyładowanie magiczne dające jakiś rezultat. Jest tym, po co używamy mocy. Co chcemy dzięki niej uzyskać.  Może on zostać osiągnięty na wiele różnych sposobów. Cztery z nich są szczególnie dobrze opisane. Są to czar, zaklęcie, rytuał i użycie Mocy Krwi.

Czar jest niezwykle elastycznym sposobem na uzyskanie efektu. Jego zaletą jest możliwość niemal dowolnego obniżania trudności. Jednak spleść go potrafi tylko istota prawdziwie obdarzona nadprzyrodzonym Talentem. Rytuały wymagają wielu uczestników i nie zawsze działają tak samo. Są elastyczne, a ich koszt rozkłada się na wszystkich biorących w nim udział. Nieprzewidywalność i trudność w zorganizowaniu są ich wielką wadą. Moce Krwi właściwe są dla jednostki. Ich działanie i zakres to sprawa ściśle indywidualna. Brak im tak elastyczności jak i pewności.

Zaklęcie to podstawowa metoda uzyskiwania efektów. Są mało elastyczne, ale można je poznać dość łatwo. Wielu ludzi posiada dość wewnętrznej energii, by pojąć jedno czy dwa. Są też metodą uczenia grup czarów. Wprawką i podstawą do poznania prawdziwej mocy magii i dowolnego kształtowania efektów poprzez czary.

Trudności zaklęć nie można w żaden sposób modyfikować. Raz przygotowane, od danej postaci wymagają zużycia stałego poziomu mocy. Niższego niż dla czarów, ale jednak dość wysokiego. Nie wpływają na nie żadne komponenty, przedłużanie rzucania czy inne sztuczki, które mają znaczenie dla bardziej elastycznych metod. Jedyne, co może je zmodyfikować, to niskie zdolności adepta (Praktyka magiczna poniżej 3), oraz wielki wkład Gracza w opracowanie w czasie gry danej formuły (nagroda narracyjna w dyspozycji MG). Niektóre potężne miejsca magiczne uzupełniają część mocy potrzebnej do uzyskania efektu, ale to wszystko, co można osiągnąć.

Po co adeptom zaklęcia?

Wydaje się, że zaklęcia są adeptom niepotrzebne. Mają przecież ogromną władzę nad bardziej elastycznymi sposobami uzyskania efektu. Potrafią jednak być doskonałym narzędziem. Trudnym do wykorzystania, ale przydatnym w razie problemów.

Przede wszystkim zaklęcia nie podlegają zasadom komponentów magicznych. Oznacza to, że choć nie można obniżyć ich PT, nie są też osłabiane przez ich brak. Jeżeli adept musi uzyskać efekt szybko, a okoliczności uniemożliwiają mu użycie ulubionego komponentu (na przykład jest związany czy zakneblowany), zaklęcie jest doskonałym wyjściem. Ma niższy niż przeciętny czar PT, który nie rośnie z powodów ograniczeń. W takiej sytuacji przypomnienie sobie formuły zastępuje efektywnie dwa albo nawet trzy komponenty magiczne!

Znajomość zaklęć otwiera też przed adeptem drogę dla tworzenia magazynów mocy: mikstur, maści czy zaklętych amuletów. To niezwykle ważna zdolność, niedoceniana tylko przez niedoświadczonych Magów. Większość stadtzaubererów wiele czasu poświęca na tworzenie dodatkowych zapasów zestalonej magii. Pozwalają one ominąć problem, jakim jest wyczerpanie się Skupienia czy Zmęczeń w czasie nagłej potrzeby. Tylko zaklęcia można zamknąć jako ładunki w amulecie czy różdżce wedle formuły Teodozjusza Lascarisa. Znajomość takich formuł znakomicie ułatwia przygotowywanie eliksirów i mikstur, To chyba najważniejsze zastosowania tego sposobu uzyskiwania efektów.

Sprawa nie jest prosta. Żeby stworzyć przedmiot z ładunkami trzeba rzucić dwa zaklęcia, a ich wspólny PT to około 20. Może to oznaczać konieczność uzyskania efektu zaklinania przez splecenie czaru z wieloma komponentami albo obmyślenie sprytnego obejścia problemu. Na przykład poprzez stworzenie efektu podtrzymującego i rozłożenie procedury na kilka dni. Mikstury warzy się zaś długo (10-Umiejętność dni), a są jednorazowe. No i nie mogą być nazbyt skomplikowane, gdyż ich przygotowanie wymaga testu, którego trudność równa jest zwykle PT zaklęcia. Zaletą obydwu rozwiązań jest możliwość wymiany. O ile sprzedaż magii jest dla adeptów generalnie nieopłacalna, to wśród absolwentów Collegium Magicum kwitnie proceder przesyłania sobie nawzajem ciekawych mikstur czy amuletów. Dzięki temu niejeden mag czy czarodziejka dysponuje mocami, które pozostają poza ich normalną kompetencją w grupach czarów. To właśnie potężna zaleta zaklęć. Utrwalone mogą zostać udostępnione innym, nawet pozbawionym Talentu. Jeżeli dobrze z tego skorzystać, jest to potężne narzędzie.

Przygotowywanie zaklęć

Opracowanie dobrego zaklęcia to łamigłówka. Zadanie dla inteligentnego i wykształconego człowieka. Jego kształt musi odpowiadać potrzebom, ale też dać się opanować. Zatem uwzględniać tak zdolności adepta (jego Moc i Praktykę Magiczną), oraz specyfikę wykorzystywanej Dziedziny magii (Stara Moc może wybuchnąć a Wysoka Magia zmniejszyć Sumę Postaci). Problem z zaklęciem jest bowiem taki, ze nie można nauczyć się go „na sucho”. Trzeba najpierw uzyskać odpowiedni efekt. To zaś może oznaczać konieczność przeprowadzenia szeregu prób, z których część może zakończyć się wypadkami, uwolnieniem mocy czy przeładowaniem nią. Zatem laboratorium trzeba dobrze przygotować. Najlepiej poprzez inne efekty.

W związku z tym przygotowanie zaklęcia wymaga zgromadzenia komponentów wystarczających do rzucenia kilku czarów. Przedtem zaś dobrego planowania i przemyślenia konsekwencji. Dlatego w czasie gry zżera masę czasu. To doskonała okazja do ciekawego odgrywania, ale też zajęcie trudne do pogodzenia z podróżowaniem po Imperium. Każdy Gracz decydujący się na postać adepta musi wziąć to pod uwagę. Ma przed sobą trudny wybór: rezygnować z części sesji na rzecz własnych badań albo liczyć się z pewnymi ograniczeniami w swej mocy.

Raz przygotowana formuła musi być ćwiczona. Oznacza to, ze jeżeli adept opanował kiedyś jakieś zaklęcie, ale go nie używa, Gracz może za zgodą MG porzucić stare a opracować na sesjach nowe. Musi to jednak zrobić od początku do końca. Opisać jego działanie, przygotować rzucenie, uwolnić efekt tak, by sprawdzić działanie (co czasem oznacza okaleczenie lub zabicie jakiejś istoty!) i zdać test Praktyki Magicznej. Bez taryfy ulgowej. Jeżeli osoba prowadząca uważa, że wszystkie znane postaci zaklęcia są często wykorzystywane, jedynym rozwiązaniem jest podniesienie Umiejętności.

Zasada opcjonalna: Roty Zaklęć

Niektórzy wolą magię jeszcze bardziej mroczną i zagadkową, pełną tajemniczych ksiąg zawierających zapomniane słowa mocy. Dla nich przygotowaliśmy następujące rozwiązanie.

Adept mający przynajmniej dobrą (3) Praktykę Magiczną może przekształcić znane sobie zaklęcie w Rotę. Najpierw czarownik musi przemyśleć cały projekt, bo gra nie zawsze jest warta świeczki. Jest to działanie wymagające skupienia i przynajmniej (PT zaklęcia) dni na medytację poprzedzającą całe przedsięwzięcie. Gdy to zrobi, może podjąć się pracy. Pierwszym krokiem jest zdobycie czystej księgi i rozpoczęcie przygotowania jej tak, żeby na koniec procesu była tekstem przynajmniej dobrej jakości tyczącym się dowolnej Umiejętności Magicznej (samo to może wydłużyć pracę o miesiące!). Będzie można w niej zapisać (Moc adepta) Rot.

Następnie czarownik tworzy odpowiednio złożony rytuał z użyciem dowolnej liczby komponentów magicznych by spleść czar odpowiadający zaklęciu. Na każdym kroku opisuje swoje działania atramentem wzbogaconym substancją koncentrującą moc (np. krwią, sproszkowanym Gwiezdnym Srebrem czy składnikiem pozyskanym z jakiegoś magicznego stworzenia). Jeżeli czar się powiedzie, staje się specyficznym zaklęciem, zwanym Rotą. Do jej przygotowania zawsze będzie potrzebne przeprowadzenie dokładnie tego rytuału, który opisano w księdze. Dlatego Gracz powinien go zapisać, może nawet przygotowując sobie pomoc w postaci stylizowanych stronic. Za to PT równe jest trudności zaklęcia obniżonej o wszystkie zastosowane komponenty (minimum 1). Będzie mógł jednak z niego korzystać wyłącznie aktualny posiadacz powstałej właśnie Księgi Rot.

Jeżeli czaru nie uda się z jakiś przyczyn spleść, jedno „miejsce” na Rotę w księdze jest tracone. Czarownik musi je zamazać, bo coś poszło źle. Ma możliwość zawarcia w tej samej księdze kolejnego opisu Roty tego samego zaklęcia, pod warunkiem, że powtórzy rytuał i tym razem osiągnie sukces. Czynność można powtarzać, póki w księdze jest jeszcze wolna przestrzeń. Tak samo można wprowadzać do niej kolejne Roty. Spisanie każdej musi poprzedzić wspomniana wyżej medytacja oraz rytuał.

Z Księgi Rot może korzystać dowolna osoba posiadająca Talent. Są tacy, którzy odnajdując starożytne tomy uczą się z nich podstaw magii i poznają wyłącznie zapisane w nich zaklęcia. Taki podręcznik nadaje się też do tego, żeby zamknąć w nim magiczne ładunki. Wiele z nich jest w ten sposób zabezpieczonych przed niepowołanymi czytelnikami.

Szczególnie groźne jest, jeśli taki tom wpadnie w ręce renegata lub czarnoksiężnika. Stąd w tej chwili niemal wszystkie Księgi Rot (a jest ich ledwie kilka), znajdują się w bibliotece Collegium Magicum. Mistrz Gry powinien pomyśleć dwa razy, nim pozwoli, by jedna z nich wpadła w ręce BG. Za to tworzenie takowej może być świetnym pomysłem na przygodę czy nawet pobocznym wątkiem kampanii. Mogą one dać drużynowym adeptom dodatkową motywację do eksperymentowania, poszerzania swojej wiedzy i tworzenia okultystycznych tomów.